• Educatieve games

    4 April 2010 15:12 door
    Als we het woord ‘game’ horen, denken we onmiddellijk aan de shooters- of actie-games die op de verschillende consoles speelbaar zijn. We denken aan vechten, vijanden overhoop knallen, puzzels, enzovoort. Naast al deze meest gespeelde genres is er nog een ander genre wat de laatste jaren echt is aan het opkomen, nl. educatieve games.
    Zoals de naam van het genre vermeldt, zijn deze games educatief. Dit wil zeggen dat de speler iets bijleert op verschillende vlakken. Maar helpen deze games wel echt?
    Dit gaan we proberen te achterhalen in deze special, dus lees snel verder!




    Inleiding

    De gameswereld is tegenwoordig één van de meest groeiende industrieën die er bestaan. Er zijn verschillende platformen zoals de Playstation, Xbox, Nintendo, etc. Dit brengt natuurlijk ook verschillende genres met zich mee, want met één standaardgenre zal de gamesindustrie niet veel groeien. Één van deze genres zijn educatieve games, maar wat zijn educatieve games precies?
    Als je het nagaat, is dit een behoorlijk moeilijke vraag. Educatief wil zeggen dat je iets bijleert, maar in elke game leer je wel iets bij. Voor beginnelingen is zelfs het beter leren omgaan met een controller al een hele educatie. Wat wij in deze special verstaan onder educatieve games zijn games waarbij het doel duidelijk het leren is en niet het plezier.

    Maar waarom zou men zich bezig houden met het maken van educatieve games? We leren toch al dingen zoals aardrijkskunde, geschiedenis en wiskunde op school of is dit nog niet genoeg?
    Games hebben tegenwoordig als het ware een “magische” aantrekkingskracht. Zowel jong als oud speelt wel eens een game, zowel op een console of op de computer. In een game kun je namelijk eens even fijn weg dromen en je helemaal laten gaan. Dit kan zijn in futurische games zoals Unreal Tournament, maar ook in realistische games als Grand Turismo. Zo heeft iedereen ook een eigen favoriete genre die men het meest speelt, maar niet constant. Om eens afwisseling te hebben, proberen ze ook andere genres uit, waaronder educatieve games. Voor sommige is dit fijn, maar voor anderen dan weer niet.
    De waarom is eigenlijk heel eenvoudig. Sommige mensen zijn zo verslaafd aan het gamen, dat ze geen oog meer hebben voor andere zaken en hun hersenactiviteit enkel benutten aan hun favoriete game(s), waardoor ze veel andere kennis verleren.
    Om educatieve games aantrekkelijker te maken, hebben ze de nadruk niet enkel op leerrijk gelegd. Educatieve games zijn naast leerrijk nog fijn om te spelen ook. Er zit geen actie in zoals in een shooter- of afventure-game, maar toch krijg je het gevoel om steeds verder te raken in de game, waardoor je dus allerlei dingen zult bijleren.

    Korte geschiedenis educatieve games

    De eerste educatieve software waren vooral saaie programma’s die je enkel testte van wat je geleerd had. Zo stelde de computer een vraag en moest de speler er een antwoord op geven. Beantwoordde je de vraag goed, kreeg je de volgende vraag. Deed je het fout, dan kreeg je soms uitleg wat je fout hebt gedaan en kreeg je soms nog een tweede kans om het opnieuw te proberen. Als dit zo was, dan had je al te maken met geavanceerde software. Deze educatieve software bevatte zelden beeldmateriaal, was niet adaptief en was niet al te stimulerend. Deze educatieve software was vroeger dan ook vooral gericht op jongere kinderen van een leeftijd rond de 5-7 jaar.

    Carmen Sandiego

    Carmen Sandiego is toch wel één van de meest bekende en langslopende series in de games. De eerste titel van deze serie, Where in the World is Carmen Sandiego?, verscheen in 1983 al in de Verenigde Staten op een Apple. In de game had je als doel, zoals de titel vermeldt, om Carmen Sandiego op te sporen. Om verder te raken in de game moest de speler veel leren over aardrijkskunde en veel vragen goed beantwoorden, zoals de vraag ‘Waar ligt Canada?’.
    De eerste zeven delen van de serie ontvingen allemaal een award van SPA Excellence in Software Awards. Door de grote populariteit van de serie was er zelfs een tekenfilmserie gemaakt, verschillende speelgoedproducten en een eigen film. In 2004 was het laatste deel van de gameserie verschenen op de Playstation 2, Xbox en GameCube.


    Leren met Mario

    Nintendo begon in 1991 met hun eerste educatieve game en zou een betere rol vervullen dan Mario. De game heette Mario Teaches Typing en het doel was om te leren typen, zoals de titel al aanhaalt. In 1996 kreeg deze titel zelfs nog een vervolg, welke ook op de PC verscheen.
    In 1992 zorgde Nintendo er samen met Mindscape voor dat ook Luigi een eigen PC-titel kreeg, nl. Mario is missing! In deze game moest de speler een hoop vijandjes verslaan om zo artefacten te kunnen verdienen. Eenmaal genoeg artefacten verzameld, moest je deze terug brengen naar de juiste plek op aarde. Daarna kreeg je nog enkele vragen die je juist moest beantwoorden en was het tijd voor het volgende level, als je de vragen correct had beantwoord. Deze game werd later zelfs nog overgezet naar de NES en SNES. Daarnaast kreeg de game nog een vervolg, nl. Mario’s Time Machine, die verscheen op de PC en SNES.
    Naast deze genoemde games, werd de serie door Nintendo stop gezet en werden aldus snel vergeten. Toch probeerde Nintendo het in 1992 opnieuw met Mario in de game Mario’s Early Years. Deze game bestond uit een drietal games die kinderen leerde lezen, schrijven en rekenen.


    Leren met de Nintendo DS

    De educatieve games van tegenwoordig zal iedereen ongetwijfeld wel kennen. Alweer is het een succesvolle titel van Nintendo en dat op hun “nieuwe” handheld, nl. de Nintendo DS. De eerste educatieve games voor op de DS verscheen in 2005 en was Dr. Kawashima Brain Training. Deze titel was/is zo’n succes dat er in Japan alleen al zo’n 2.5 miljoen exemplaren over de toonbank zijn gevlogen. Natuurlijke bleef de game niet enkel in Japan goed verkopen, maar ook Europa en Amerika moesten er aan geloven. De winkeliers konden de vraag en de verkoop zo moeilijk bijhouden, doordat de games werkelijk over de toonbank vlogen vooraleer ze in de rekken lagen.
    Bij een succesvolle game hoort natuurlijk een opvolger. De opvolger van Dr. Kawashima Brain Training is momenteel nog enkel in Japan verkrijgbaar, maar we hebben ondertussen al voldoende andere games om ons te amuseren. Zo hebben we o.a. Big Brain Academy, English Training en Cooking Mama. Natuurlijk zijn er ook bedrijven die in hetzelfde vaarwater willen en dus namaakgames maken. Zo lijkt Brain Workout verdacht veel op Dr. Kawashima Brain Training.

    Dankzij de komst van Dr. Kawashima Brain Training zijn educatieve games niet enkel meer geschikt voor jongere gamers, maar ook voor ouderen. Sinds de release van deze game zijn educatieve games een echte rage geworden, voor zowel jongere als oudere gamers.



    Games en onderwijs

    Zoals eerder vermeldt, hebben games een magische aantrekkingskracht op jongeren. Door een game te spelen, leer je sowieso al iets bij, maakt niet uit wat het is. Daarom wil men proberen om educatieve games in het onderwijs in te voeren. Het leren uit een boek leert dan ook minder makkelijk tegen dat het aangenamer is. Natuurlijk kan er niet zomaar eender welke game gebruikt worden in het onderwijs. Zo’n game moet aan enkele aspecten voldoen om gebruikt te worden.

    Zo moet de game de leerkracht de mogelijheid bieden om de verrichtingen van de leerling te kunnen opvolgen. De game moet dus bijhouden wat leerling heeft gedaan en moet kunnen laten zien waar de leerling zijn goede en zwakke punten liggen. Ook mag er een mogelijkheid zijn om een elektronisch logboek bij te houden in de game. Daarnaast moet de doelstelling van de game zichtbaar zijn en moet de game interessant zijn voor de leerling.

    Naast dit alles moet er precies worden aangegeven wat er met de game geleerd kan worden. Is het een game waarbij routines en procedures aangeleerd worden of gaat het om het verkrijgen van inzicht in bepaalde materie? In zo’n games staat uiteraard het verkrijgen van inzicht in een bepaalde problematiek centraal. Om dan verder te raken in de game, moet de leerling allerlei informatie opzoeken op het internet of in zijn handboeken zodat hij dat bijleert. Natuurlijk mag die informatie pas aangeboden worden als de leerling die informatie ook daadwerkelijk nodig heeft om de game te kunnen spelen op een bepaald ogenblik, anders heeft het geen nut.

    Wie denkt dat de leerkracht overbodig moest zijn als games worden ingevoerd in het onderwijs, zit volkomen fout. De eerste taak van de leerkracht is het kiezen van de juiste en goede educatieve game. Daarnaast moet de leerkracht ook het hele leerproces van elke leerling grondig in de gaten moeten houden door middel van een eventueel elektronisch logboek, zoals eerder vermeldt. Na het hele gebeuren zal de leerkracht met de leerling moeten overlopen wat de leerling precies heeft gedaan en hoe hij het heeft gedaan.

    Met dank aan Margreet van den Berg voor het gebruiken van nuttige informatie!