Kerstverhaal anno 2007l (mét copyright)

[compuchrisje]

Het lukte Jason niet zich te concentreren op zijn werk. Zijn vriendin, die alleen thuis zat, was duizenden kilometers ver. Ze verwachtte hun eerste kindje. Categoriek sloot hij alle programma's af, startte de online messenger en tikte tijdens het dansje van de twee poppetjes een nummer in op zijn mobieltje.
De vlucht naar huis was meteen geboekt, hier in dit land vloog iedereen op elk uur van de
dag. Zo, dàt was alvast geregeld, binnen 3 uur zou hij opstijgen.
In de contactlijst van zijn messenger zag hij haar online staan: Tina, lonely this Xmas? met een triest emoticonnetje erachter.
Zucht....
Hij klikte op haar naam en viel meteen met de deur in huis: heb een verrassing voor je!!!
Ze antwoordde meteen: O ja? Fijn! Hoop dat ik thuis ben als ze het brengen, want ik ga met kerstavond naar mams, die zit ook alleen.
Tina's ouders waren al lang gescheiden, ze kende haar vader niet eens. Tina en hij hadden het pas geleerd: samen-leven.
Hij typte: Geeft niet, cadeautje volgt je wel!!! Moet nu afsluiten, veel kusjes (hartjes) en lovya! bye!
Hij wachtte niet meer op antwoord, sloot de computer af, griste zijn tas van de grond, zijn jas van de kapstok, licht uit, deur dicht... Knal!!!

Met de metro was hij binnen 10 minuutjes op zijn honk, een uur later was zijn koffer gepakt en schrokte hij een hotdog binnen in de MacDonalds op de hoek van de Avenue waar hij zijn kamer huurde. Hij wachtte tot de oranje taxi met kapotte uitlaat zijn toeter testte en dook op de achterbank.
"Airport please, and fast" Jonas gaf al wat dollars als fooi vooraf. De chauffeur vroeg niets, maar gaf plankgas en surfte door het verkeer alsof er niks in de weg reed.
In het vliegtuig sliep Jonas tussen de maaltijden door, 10 uur later landde hij in Zaventem, mét vertraging. Het had hier flink gevroren en zowat alles liep in 't honderd, hoorde hij vertellen. Met zijn koffer op wieltjes rolde hij zich door de vakantiegangers en de mensen die hen opwachtten. Op hem wachtte ook iemand, maar niet hier.
Hij sloeg wijselijk de eerste taxi's over, wetend dat hun prijs een gat in zijn financiën zou slaan. Hij had zich al eerder deze week flink laten gaan, toen hij een geschenkje zocht voor Tina.
Jonas grinnikte: "Wierook, mirrhe en goud" en begon een kerstdeuntje te fluiten. Een Noord-Afrikaan grinnikte terug, leunend tegen zijn Mercedes.
Hij had zijn taxi gekozen, de chauffeur was in zijn nopjes en reed hem voorbeeldig richting HOME. Voor hen was kerst en de sfeer errond wel grappig, wist de chauffeur te vertellen. En vooral, het leek dan of iedereen veel vriendelijker was tegen mensen van andere afkomst. Jonas keek even schuldig, maar dat lachte het achteruitkijkspiegeltje meteen weg.
"Ik ben al jaren in België hoor, Marokko zegt mij niets meer, maar wij hebben verplichtingen tegenover onze ouders, die nog heel stipt de koran naleven. Wij doen onze plicht en daarna vieren wij mee met onze Belgische vrienden. Onze feesten liggen gewoon een beetje anders op de kalender, dat is alles."
Toen hij afrekende voor de deur van hun flatgebouw, kreeg hij het kaartje van Omar in de handen geduwd. Hij stak het achteloos in zijn vestzak. Op de 6e verdieping zag hij geen licht. Tina sliep waarschijnlijk nog, het was nog vroeg.

Hij sakkerde op de lift, die rammelend het hele gebouw leek wakker te schudden, struikelde toen hij eruit wou stappen. De lift was nog steeds niet hersteld dus. Het opstapje werd alsmaar groter. Hij durfde amper adem te halen toen hij de sleutel in de deur van hun appartement stak, dansende vlinders in zijn buik van de voorpret over de uitdrukking van verrassing op het snoetje van Tina.
De eerste die hem begroette was hun poes: Illegaaltje, zo genoemd omdat ze eigenlijk geen huisdieren mochten houden. Jason liet zijn koffer in de hall, pakte de kat en aaide haar over haar ronkende kopje.
"Gaan we vrouwtje verrassen?" fluisterde hij in haar oor. De poes krulde haar staart toestemmend.
Maar in de slaapkamer lag alles keurig in de plooi, geen verwarde donkere krullen, geen blote voet onder het dekbed... geen Tina.
Dàt was een tegenvaller! Jason ging de keuken in, het was nog te vroeg om haar mama te bellen, hij kon beter eerst wat koffie maken en zichzelf wat opfrissen.
Driekwartier later wachtte hij aan de telefoon tot mams wou opnemen, geen antwoord. Hij wisselde de chip van zijn gsm en probeerde het nummer van Tina... niks. In het appartement ernaast had hij keukengeluiden gehoord, even aanbellen dus.
Een rastakopje gluurde even van verbazing en daarna van herkenning: "Tio Jason!!!! u terug thuis? Daar wisten wij niks van!"
Na een eindeloze begroetingsceremonie kon hij zijn prangende vraag stellen: "Waar is Tina?" Het werd muisstil. Jason voelde iets kriebelen, in zijn maag, in zijn rug, in zijn nek, de haartjes kwamen overeind. Er was iets mis met Tina!
Hoe kon dat? Het was nog maar een half etmaal geleden dat hij haar had gesproken.
Buurman kwam eindelijk op de proppen met uitleg: Tina had gisteren telefoon gehad, dringende telefoon, ze moest meteen weg, het waarom wisten ze niet. Wie er gebeld had ook niet, enkel dat ze voor Illegaaltje moesten zorgen terwijl ze weg was.
Het rastakopje kwam met een velletje papier aangelopen: "Hier moeten we bellen als er een probleem was."
Jonas kreeg er nog een raadsel bij, hij kende het telefoonnummer niet en er stond ook geen naam bij, enkel: bel Tina hier.

Hij wou alleen zijn, dus dankte hij de familie uitbundig en trok zich terug in hun eigen flatje, in de zetel naast Illegaal en mét de telefoon op schoot. Zijn hart bonsde onrustig, zijn vingers trilden en hij merkte dat hij het té warm had.
"Allo, oui?" klonk een onbekende mannenstem. Tina? bij een andere man? Jason was zo van streek dat zelfs zijn beste schoolfrans hem in de steek liet. Met horten en stoten vertelde hij dat het nummer hem was gegeven om Tina te bereiken.
"Ah bon, et vous, qui êtes-vous?"
"Jason B., ami de Tina. Nous vivons ensemble, mais j'étais en Amérique, le travail, vous savez..." Hij zweette nog erger, vertelde maar van alles tegen een totaal vreemde!
Hij hoorde nog een stem, een vrouwenstem, Tina? nee, een andere, een bekende ook...
Geritsel aan de telefoon, gemurmel en dan:
"Hallo, Jason, ben jij het?"
"Mams!!!!! Wat is hier aan de hand? Kom ik onverwacht terug om Tina te verrassen en er is niemand. Ik kon u niet bereiken en Tina's gsm was ook off. De buren wisten..."
"Jason, kalm!! Rustig maar. Ben je nu thuis?"
"Ja mams, zei ik toch, deze morgen aangekomen. Waar is Tina?"
"Ga je rustig blijven? Het zal nodig zijn, want Tina ligt in het ziekenhuis. Ze..."
"Ziekenhuis? Waar, wanneer.. wat? Màààààmssss!!"
"Ik zei toch dat je kalm moest blijven. Luister nu toch! We zitten in de Ardennen, we wilden hier Kerstmis vieren, met de slee een tochtje maken en zo op kerstavond... en nee! onderbreek me niet!"
"Komen we hier aan, gezond en fit, en willen een wandeling maken in het dorpje. Opeens klaagt ons zus dat ze last krijgt in haar rug, dus gingen we ergens iets warms drinken. Maar het verbeterde niet. Toen zei die hotellier, dat ze waarschijnlijk moest bevallen en zijn..."
"Maaaaammss bevallen? Nee!! waar! Ik kan haar toch niet alleen laten op zo'n moment. Waar ligt ze?"
"Je blijft niet rustig, ik zal je het adres via een sms-je sturen, zo vergeet je het niet. Maar denk eraan, blijf kalm. Alles is onder controle, ze verwachten niet dat het nog voor vandaag zal zijn. Tina is niks verder met een dooie vriend. Doe dus geen gekke dingen."
Jason rende als gek over en weer in het appartement, graaiend naar zaken waarvan hij dacht dat hij of Tina ze nodig konden hebben. Illegaaltje likte haar pootjes en bekeek het gedoe met een meewarige blik. Mensen kunnen toch zulk een drukte maken! ze berustte in haar eenzame lot en strekte zich tussen de kussens van de sofa, om te doen wat voor een poes het beste was: soezen.

Jason viel bijna over zijn koffer toen hij met een sporttas naar buiten wilde. De cadeautjes!!!! De inhoud van de koffer verspreidde zich in de hal, hij plukte de pakjes eruit en propte ze ook in de tas. Pas beneden kwam hij tot de vaststelling dat hij niet wist hoé ginder te raken, twee uur rijden had mams gezegd. Maar hij was vergeten te kijken naar de reistijden van het openbaar vervoer. Een taxi! Hij keek naar de sporttas, de deur, zijn sleutel, graaide in zijn jaszak en vond het kaartje van Omar.
Omar wist hem doodleuk te vertellen dat hij nog een vrachtje had af te leveren maar zou zorgen dat Jason voor de middag nog in de Ardennen zou zitten. "Nix probleem meneer Jason, alles komt goed. 't Is kerst!"
Net of de natuur dat nog es wou benadrukken, voelde hij plots iets kouds, zachts en nats op zijn hand vallen. Een sneeuwvlok, en een tweede, een derde, tientallen, honderden!
Hij keek omhoog naar de asgrauwe hemel en kreeg als straf een dikke vlok in zijn oog. Jason rilde, ging terug de inkomhal van het flatgebouw binnen, zette de sporttas tegen de muur en plofte ernaast op de grond. Dit werd niks, met zulk weer liep het verkeer in België totaal fout, in de Ardennen zou het pas erger worden, want daar werd bijna niet gestrooid. Hij kon zijn verrassing vergeten, 't was allemaal om zeep.

Omar tikte op zijn schouder, Jason zat met de armen op de knieën, het hoofd ertussen te suffen en te dommelen en schrok zich een aap.
“Klaar voor de surprise?” gniffelde Omar.
Klaarder kon hij niet zijn, Jason grabbelde de tas vast en rende door de sneeuwjacht achter Omar. De laatste meters schoof hij bijna gewoon onder de taxi door. Het was inderdaad een chaos op de weg. Her en der hadden te roekeloze chauffeurs een nogal vreemde parkeerplaats gevonden, in een sloot, tegen een boom, of gewoon naast de weg en hopeloos vastgedraaid in verwoede pogingen om terug op het wegdek te raken. Fietsers hielden zich te voet overeind aan hun fiets en voetgangers gleden zowat de winkels binnen. De ruimdiensten concentreerden zich op de hoofdwegen, deze toestand kwam compleet onverwacht.

Omar vertelde onderweg honderduit, over zijn gezinnetje, zijn 3 dochtertjes, hun school, hun mama, zijn familie, die bijna compleet in België woonde. De taxi had hij met veel hulp van diezelfde familie gekocht en hij verdiende voldoende om rond te komen. Hij reed graag gewoon, dus was zijn werk meteen ook zijn hobby en was zijn leven perfect in harmonie. Jason luisterde maar half, maar het geratel hielp wel om rustiger te worden van binnen. Hij zag de sneeuwvlokken voorbijvliegen, met verschillende snelheden en vroeg zich af hoe dat kwam. Hij zag het steeds donziger wordend landschap langstrekken en hij kreeg een licht feestelijk gevoel, net als toen hij nog zelf een jongetje van tien was, dat voor de eerste keer mee mocht doen aan een sneeuwballengevecht. Hij had er nog een bloedneus aan over gehouden ook. Omar zag in zijn spiegel de glimlach van zijn klant en knikte tevreden. Het verkeer vroeg zijn volle aandacht, ook hij had een speciaal gevoel, het gevoel dat er iets prachtigs kon gebeuren vandaag. Datzelfde gevoel had hij ook toen Jason fluitend kwam aangestapt van de luchthaven. Omar kon vertrouwen op zijn gevoel, het was altijd juist.

Het was opgehouden met sneeuwen, de lucht bleef grijs en op de weg lag een bruine vettige smurrie. Dat was even verraderlijk dan wat ervoor zo mooi wit lag te zijn. Jason begon te vertellen; hoe hij Tina had leren kennen, dat het in het begin leek of ze elkaar niet konden uitstaan. Ze werkten op dezelfde afdeling, maar Jason maakte promotie en werd zo Tina’s meerdere. Als afdelingshoofd vond hij het zijn plicht om jaarlijks een gezellig samenzijn te organiseren voor de mensen waarmee hij moest werken. En op dat eerste feestje was de bom ingeslagen, onherroepelijk. Jason had een Tina leren kennen die hem uitermate beviel. Ze werden een stel, ondanks achterdocht en jaloezie op de afdeling. Een jaar woonden ze nu samen en nét nu moest hij voor zijn werk twee maand naar het buitenland om daar personeel op te leiden voor een filiaal. Uitgerekend nù! Tina was ontroostbaar geweest toen hij vertrok, ze had méér van die huilbuien sinds ze zwanger was, zomaar, zonder reden. Toch vreemd die vrouwen, nietwaar?
Omar grijnsde en knipperde met de ogen naar een tegenligger die hem verblindde. De weg steeg, daalde, kronkelde en was glad als een spiegel. Soms schoof de achtertrein van de auto weg, net of de achterwielen de voorste wilden inhalen. Jason merkte het op en zweeg verder en droomde. Zijn hand speelde met één van de pakjes die uit de weekendtas puilden. Zou ze zich goed genoeg voelen om er blij mee te zijn? Zou ze blij zijn dat hij er was? Had haar mama al wat verklapt over zijn plotse terugkeer? Ze schrokken allebei op uit hun gedachten, toen een vrachtwagen vrolijk toeterde. Kerstlichtjes pinkten hen toe vanuit de cabine, zowat heel de truck was verlicht. Het leek wel of een kerstboom op wielen op hen afreed. Omar week kunstig uit om de vrolijke chauffeur vrije doorgang te verlenen. Na de vrachtwagen spoten duizenden straaltjes sneeuwvocht op de ruiten. Ze weerkaatsten de verdwijnende lichtjes in al hun facetjes.

“Is het nog ver?” vroeg Jason aan Omar.
Omar schudde het hoofd: “Minuutje of tien, kwartier, dus nog net op tijd voor het middageten.”
Eten! Hoe kon die kerel nu aan eten denken! Jason’s maag protesteerde. Enfin, de jongen had gelijk, het was ook voor hem al wat uurtjes geleden. Maar dat kon wachten, eerst Tina.
Ze waren nu net voorbij het grensgebied van de plek waar het ziekenhuis zou moeten zijn. Dus niet meer wegdoezelen! Gebood hij zichzelf.
Hij dankte de hemel, omdat taxi’s een gereserveerd plekje kregen bij ziekenhuizen. Hij gooide de deur open, sleepte zijn tas van de bank en wou regelrecht het ziekenhuis binnen. Dat wilde hij toch, maar opeens zag hij zijn rechtervoet boven zijn hoofd uit zwaaien. Hij belandde met een flinke plof bovenop de tas. Omar boog zich bezorgd over hem: “Pijn gedaan?”
Jason voelde of alles nog correct was aangesloten, nee, de sneeuw én de tas had zijn val geremd. Het flesje!!! Als het maar niet gebroken was!

In innige omhelzing kwamen ze de zalige warmte van de ziekenhuishal binnen. Aan de receptie gluurde een tante met een frons naar het tweetal. Nù al dronkemannen? Jason, die halvelings meer op een sneeuwman leek, probeerde opnieuw zijn tweede taal boven te halen. Het lukte hem ietsje beter dan enkele uren geleden.
“Oui, madame B. se trouve ici. Chambre 3 cent … messieurs!!! Messieurs!!!!” Tevergeefs, het tweetal was al naar de lift gerend, uit het bereik van nieuwsgierige receptionisten.
Het ziekenhuis was gelukkig niet groot, het verdiep waar aanstaande mama’s lagen, werd uitbundig aangeduid met een grote poster over vaccinaties met een krijsende baby erop.

De verpleegster in het kantoortje schoof zenuwachtig haar bril over en weer, toen het vreemde stel voor haar desk verscheen. Omar was door de val van Jason totaal vergeten een jas aan te trekken en zag er bijna zomers uit. Jason integendeel leek net een verzopen kater, de sneeuw was bliksemsnel gesmolten en had zijn weg gezocht in zijn jasje. Omar deed nu het woord, zijn frans ging stukken vlotter over de toog. De ogen achter de bril klaarden op, de verpleegster rolde haar stoel achteruit en raadpleegde een kaartenhouder aan de muur. Toen ze als hondjes achter haar aan de kamer binnen sjokten, was er … niemand!
Jason dacht dat een hartstilstand net hetzelfde moest aanvoelen als wat hij nu voelde. Hij was te laat! Hij kon zich nog net weerhouden om niet op Omar’s schouder uit te gaan huilen. Niet moeilijk ook, want de verpleegster trok hem bij de hand mee uit de kamer, dieper de gang in. Omar grinnikte opnieuw en keek guitig naar het plafond: “Et alors? J’ai raison?”
Hij zocht het wachtlokaaltje op, viste een blaadje uit de bende op de tafel en leunde ontspannen achteruit.

Een uurtje later leunde een uitgeputte Jason tegen de deurstijl, moe, maar in- en in- gelukkig.
“Een jongen, een kei van een knaap! Ik heb een zoon!!”
Omar liet meteen zien wat hij van het nieuws vond, omarmde Jason, kuste hem op beide wangen en klopte hem op de rug. “En de mama? Tina?”
“Ah juist, ze wil weten wie er voor gezorgd heeft dat ik op tijd ben gearriveerd. Ze wil je dus zien.”
Omar kon niet feller stralen dan de ster op de kerstboom in de ziekenhuisgang en ging wàt graag mee met Jason. Jason ging voorzichtig aan het hoofdeind naast Tina zitten, wees op Omar en zei: “Dat is onze geluksengel geweest, liefje.”

Tina stak haar beide handen uit, Omar pakte ze vast en bracht ze naar zijn voorhoofd als groet. Langs de andere kant van het bed stonden een man en een vrouw. Omar werd voorgesteld. De mama van Tina en… haar papa!
De plotse toevallige uitstap van mama en Tina hadden te maken met haar vader, die in de Ardennen woonde. Tina’s mama had terug contact opgenomen, toen ze was te weten gekomen dat ze oma ging worden en het had hen terug bij elkaar gebracht, na zovele jaren. Jason kon nu wel lachen om zijn stumperigheid tijdens het telefoontje, Tina’s pa had hem er niet eens mee geplaagd.
Tina zag er moe uit, maar allerliefst, ze bloosde alsof ze net hard had gerend, haar haren krulden zowat alle kanten uit, maar ze straalde gewoon het geluk uit.

Omar struikelde over de weekendtas, toen hij een zitje zocht, wat Jason attent maakte op de dingen die hij had meegebracht.
Terwijl oma de jongste familie-aanwinst zachtjes wiegde, pakte Tina de presentjes uit: het flesje unieke parfum, dat de val had overleefd, een assortiment kruiden, omdat ze zo graag kookte en als superfinale, een gouden halsketting met een hartjesmedaillon.
De tranen kwamen, net als de maanden ervoor, tranen van geluk.
“Kijk nu, kijk nu toch!” herhaalde ze en wees naar de geschenkjes, “wierook, mirre en goud, dat is juist wat de driekoningen brachten toen Jezus werd geboren. En zelfs die drie koningen zijn hier, Jason, papa en Omar.”

Iedereen werd stil bij deze woorden en ze keken tegelijk naar het kleine wicht dat zelf ook wat leek te willen zeggen. De handjes en het open mondje vertelden hoe hulpeloos het wel was, hoe hard het de mensen om zich heen wel nodig had.
En Jason beloofde zichzelf dat hij deze twee schatten nooit meer zou loslaten, nooit meer, zolang hij leefde.

Er moet trouwens niet verteld worden wie peter werd van de kleine Ruben?

[Obsessed]

Prachtig !!!
Bedankt Chrisje, om dit met ons te delen.

[slicky]

mooi verhaal

[Pjj]

Zooo mooi ! <3

[papypc]

Mooi Chrisje.
Eindelijk eens wat anders dan de hoofdbladen van onze dagelijkse kranten !

[Phil O'Sophe]

Gebeurtenis van alle tijden, in een modern kleedje!
't Gaat dus om de spirit.
Je moet het maar kunnen verwoorden.
Maar ja, wie heeft het geschreven? Ik ken die stijl onderhand wel!
Prachtig en ontroerend !!!

[Nostradamus]

Prachtig Chrisje!!!

[Jule]

Wie werd de peter van Ruben?
't Is maar als ze Omar verkiezen boven een ver-Waal-de Vlaming, zegt dit veel over hoe u instutioneel België ziet ....
Verder: mooi geschreven; rasechte chicklit! Ik zal maar geen versie posten alà Brusselmans?

[compuchrisje]

't Is niet geschreven met een politieke bedoeling he, alhoewel een klein beetje achtergrond- reality-show er toch in zit. Als je goed hebt gevolgd, komt mama terug bij onze "verwaalde vlaming", maar er wordt geen woord gezegd over de toekomst. Daar gaat het verhaal trouwens niet om, het is een kerstverhaal. En daarbij horen ook andere mensen om het volledig te maken (de drie koningen kwamen toch ook uit het Oosten?) Hier komt de derde koning uit.... een taxi!!! Want Belgischer (Vlaamser) kon hij bijna niet zijn, ondanks zijn roots.
Ik wil hier eigenlijk méér naar voor brengen, dat er nog steeds mensen bestaan, die alles voor een ander kunnen opbrengen, zowel voor eigen familie als voor doodvreemden, dat mirakels soms bestaan, en dat toevalligheden niet altijd toevallig zijn. En zolang dàt nog kan, is de wereld nog niet helemààl om zeep, meneer Brusselmans...

[Jule]

Ik wil hier eigenlijk méér naar voor brengen, dat er nog steeds mensen bestaan, die alles voor een ander kunnen opbrengen, zowel voor eigen familie als voor doodvreemden, dat mirakels soms bestaan, en dat toevalligheden niet altijd toevallig zijn. En zolang dàt nog kan, is de wereld nog niet helemààl om zeep, meneer Brusselmans...

Euh .... Heeft u hier al eens rond gekeken op het forum? Het zit hier vol van mensen die zich belangeloos inzetten ... Of was u dit nog niet opgevallen??

Akkoord dat u zich gekwetst voelt door mijn kritiek. Chicklit klink niet echt hoogdravend. Ik geef enkel mijn eerlijke mening. U weet reeds langer dan vandaag dat ik niet het kontkussende type ben.