Weergegeven resultaten: 1 t/m 3 van 3
  1. #1
    mam@minatica   compuchrisje's schermafbeelding
    Geregistreerd
    10 May 2005
    Locatie
    Waasland
    Berichten
    18.822
    Bedankjes
    15.634
    Bedankt
    36.995 keer in 15.331 posts

    Het andere kerstverhaal: Kerstvrouw van dienst

    Die ochtend in december, de 24e dag, had ik mijn rendieren een extra portie voer gegeven. Ik had hun vacht glanzend schoon geveegd met stro en hen voor ze gingen slapen een flinke portie verse schors klaargelegd. Er kon niets misgaan.
    De arrenslee stond in de loods, met opgeblonken glijders, goed ingevet. Mijn man, die dit jaar met een sombrero op zijn buik een vreemdsoortig griep aan ’t uitzieken was, kon dit jaar zijn dienst niet opnemen. Wél kon hij urenlang opsommen welke route ik moest nemen en waar ik zeker nooit mocht stoppen. En of ik alle pakjes had gesorteerd, voor mannen, vrouwen, koppeltjes, jongenskindjes en meisjeskindjes, of ik voldoende extra voer meehad voor de lange zware rit. Of ik mijn muts wel goed had dichtgenaaid en of ik alle pakjes goed had vastgeriemd.
    Dat duurde tot ik ‘hohohohHOOOOOO!!!!!’ riep, toen draaide hij zich zielig op zijn zij en verpletterde de sombrero.
    De kerstwijn stond ook klaar, in een grote bruine kruik, die wel enkele dagen warm bleef. Ook kerstmannen en –vrouwen kunnen kou lijden, zo erg zelfs dat we het hele jaar door een rode neus hebben ervan.

    Die ochtend dus, sta ik klaar om te vertrekken, met extra riemen, want je weet maar nooit wat er gebeurt als je ergens in volle vlucht de teugels verliest. Hoewel onze rendieren perfect hun weg al kennen ondertussen.
    Ik wuif nog even naar het kleine lichtje in ons ondergesneeuwde huis en zie een platte sombrero terug zwaaien.
    Met een langgerekt: yooooohoooo laat ik de zweep boven mijn hoofd knallen, speciaal ingestudeerd met de hulp van mijn kerstman. De rendieren rekken zich en heffen hun voorpoten eensgezind in de lucht… maar de de slede blijft staan. Ai, we zijn waarschijnlijk veel te zwaar geladen!
    Tegenwoordig bestellen de mensen halve inboedels en dat kon je merken aan de aanhangsleden. Maar nee! We hadden toch alles zo gestapeld dat we het minste weerstand konden krijgen? Het moét, het moét.
    De rendieren kijken onbegrijpend naar mij, één schud zelfs meewarig zijn kop en lijkt iets te vertellen tegen zijn buurman. De blik in zijn ogen, laat één van mijn belletjes rinkelen, tingeling!!!
    Natuurlijk, de handremmen!!! We moeten bergafwaarts vertrekken om op snelheid te raken, zodat we de kunnen opstijgen richting maneschijn.
    Naast mijn neus worden nu ook mijn wangen rood, terwijl ik de remmen losgooi. Een tweede yooohooo! is voldoende om de rendieren te laten vertrekken, ze stonden al lang genoeg nerveus te trappelen.
    Eens op goeie snelheid gekomen trek ik de hendel uit, zodat we het luchtruim kunnen kiezen. Vanaf dan moet ik zelf niet veel meer uitvoeren, behalve af en toe eens aan de teugel trekken als één van de rendieren in slaap valt.
    De ijsmuts van moeder Aarde is al ver achter ons, we kunnen een stukje van de nieuwe dageraad zien aan onze linkerkant, terwijl er rechts slecht sporadisch een lichtje twinkelt in het duister. Gelukkig is ons maantje er om ons bij te lichten en gebruiken verschillende sterren hun knipperfunctie om koers te houden. Het maantje is lui, het geeuwt en laat een enorme krater zien. Als we voorbijtrekken, knijpt het één oog dicht en trekt daarna zijn wolken dekentje over zijn neus.
    Slapen zit er bij mij voor de eerste 24 uur alvast niet in, ik heb nog een hele wereld rond te trekken!
    Vraag me niet hoé we het gedaan krijgen, om bij iedereen de kerstsokken te vullen. Voor Kerstmensen zit de tijd anders in elkaar en na zoveel jaren hebben we wel al geleerd om praktisch te werk te gaan.
    Ik stuur mijn rendieren de nacht in, want Kerstman komt enkel bij slapende mensen. Een héél continent ligt rustig te slapen op de oceaan.
    Toen we nog jong waren, zo’n 150 jaar terug, was dit werk voor ons een peulschil, maar met de huidige vooruitgang in de wereld, is het voor ons steeds moeilijker geworden om onze jaarlijkse ronde zonder brokken afgewerkt te krijgen. Het éne jaar staat daar een sparrenbos te wankelen onder een pak sneeuw, het jaar erop prijkt er een building met 130 verdiepingen die we moeten zien te ontwijken.
    Op zulke momenten is de rode neus van Rudolf, de leider van de rendieren, van overgroot belang. De neus van Rudolf is zo gevoelig, dat hij verandering in winden en warmte al vooraf opmerkt. Daardoor heb je ook nog nooit een Kerstman aan een wolkenkrabber zien bengelen.
    Vraag me niet hoe wij bij mensen binnen raken, dat is een groot Kerstgeheim. Die eigenschap die onze tijd ook anders indeelt, zorgt er ook voor dat we niet moeten aanbellen, of door ramen en deuren hoeven, of door schoorstenen, zoals Zwarte Piet.
    De eerste leveringen verlopen vlot, het platteland geeft ons nooit problemen. Ik ga thuis in elk geval niet vertellen dat ik bijna een pakje had verstopt bij een koe in de stal. Het viel me pas op dat ik fout was, toen ze onrustig begon te loeien. Even later kwam de boer binnengestapt, met een hooivork en een looplamp. Ik kon mezelf nog net bedwingen, maar het scheelde geen haar of ik had ‘HO HOHOOOO!’ geniesd.
    In de steden wordt het lastiger, ik moet alles vermijden wat met licht te maken heeft en dat is geen sinecure. Neonreclames, lichten van rondrijdende auto’s, zelfs flitsende kerstverlichting aan de wolkenkrabbers! Het leveren daar is echt afmattend, zodat ik bij het verschijnen van de eerste zonneprikjes dringend aan een slok uit mijn kruik toe ben.
    De rendieren krijgen hun portie voer en drinken en mogen even uit het gareel om wat rond te dollen in de ochtendschemer. Daarna worden ze terug ingespannen om een duik te nemen in de nacht, weg van het wakker wordend geraas van het verkeer, rinkelende wekkers en stomende schoorsteenpijpen.
    Het brengen van geschenken geeft zo’n goed gevoel, bedenk ik, terwijl ik knabbel aan mijn honingkoek. Thuis kunnen we zien in ons IJsmeer hoe tevreden de mensenkinderen zijn met wat ze in hun sok vinden. Spijtig genoeg zien we ook wie niet zo tevreden is, dan worden die genoteerd om te onderzoeken wat daar juist gaande is. Vaak zijn dat gezinnen met grote problemen, die wij als Kerstmensen écht niet kunnen oplossen, ook al zouden we het nog zo graag willen. Mensen zijn een vreemde soort, ze willen altijd wat anders dan wat ze krijgen of hebben, en ééns ze dat hebben, kijken ze al verlangend naar iets anders. De mensenkinderen hebben dat nog niet helemaal door, maar ooit worden ze ook zo.
    Drie van de vijf aanhangsleden zijn gelost, nog twee te gaan. Nog wel in de koudste streken van de wereld, buiten die van ons dan. De helft van de tijd is opgebruikt, wat wil zeggen dat ik prima op schema loop. Mijn knorrebeer zal trots op me zijn, tenminste dat hoop ik toch.
    Het is nu wel zoeken naar de huizen mét sok, want de sneeuw heeft nagenoeg alles bedekt op een eenzame rokende schoorsteen na.
    En dààr, ergens te midden van het witte niets, kom ik dat huisje tegen. Geen kerstversiering, geen lichtjes, geen sokken, geen knapperend haardvuur. Ik zie de kleintjes bleek en stil met twee op een brits liggen, ingepakt in een oude deken. Ze hebben hun mutsjes nog op en de wolkjes stijgen op onder hun ademhaling. Ik zie de moeder bezig met naald en draad, hoe ze met lappen stof probeert iets te maken dat aan een pop doet denken. En de vader, die met verkleumde vingers een stuk hout zit te bewerken met een mes. In mijn toekomstgedachten zie ik dat hij bezig is aan een figuurtje, een pinocchio!!!
    Ik ben er zeker van dat we ergens op de arrenslede zo’n poppetje hebben ingepakt, voor je-weet-maar-nooit en dat is nù. En dat we ook een lappenpop hebben overgehouden van vorige ronde, omdat het meisje ziek was geworden en was overleden voor we er bij konden komen en die heb ik ook bij! In de zak van mijn vest zit nog een grote moot honingkoek, ik kan best nog een tijdje honger lijden. Ik laat de slede zachtjes landen om geen afdrukken te maken in de sneeuw en zoek de pop en de pinocchio. Ik trek één van mijn sokken uit, ik heb er toch 5 paar aan, en stop de honingkoek en de speeltjes erbij. In mijn voorraadtas vind ik nog wat krentenkoeken en chocola. Tja, wij zijn nogal bekend als snoepers.
    En op de lege sleden liggen houtblokjes, die dienden om de lading stabiel te houden.
    Ik breek hier nu met alle wetten door binnen te komen waar men niet slaapt, maar die twee zijn zo geconcentreerd bezig, dat ze me niet eens zien.
    Ik leg voorzichtig de blokken neer bij de donkere haard en zet er ook meteen mijn vuurstokjes bij; de sok hang ik aan de rand van de schouw. Ik verdwijn even onopgemerkt als ik binnen kwam.
    Het lijkt wel of het tweetal toch kan aanvoelen dat er iets veranderd is, want ik ben nog maar net buiten of ik zie ze naar elkaar kijken. Holle ogen en wangen, maar toch met sprankeltjes hoop. De man legt zijn snijwerk even neer en komt moeizaam overeind. Hij gaat bij zijn vrouw staan om te kijken naar haar vorderingen, ze glimlachen naar elkaar. En opeens ontdekt de man de blokken hout, de vuurstokjes, en ik hoor hem luid ‘OOOO’ roepen. Ze praten druk tegen elkaar, de man schikt de blokken in de haard en ontsteekt een vuurstokje. Door de drukte zijn de kinderen wakker geworden en komen verschrikt kijken. Het hele gezin roept al mooier ‘OOOO’ dan wij ooit tevoren konden. En als het haardvuur de gezichten oplicht en ook de kamer, wordt de sok ontdekt en dan moet ik mijn zakdoek zoeken. Mijn belletjes rinkelen als gek, maar niemand let erop. Die kleine spullen uit mijn sok is alles wat hen interesseert. Het is feest daar in huis en ik sta hier te grienen als een trol, terwijl de tranen op mijn wangen aanvriezen. Nu weet ik hoe mijn Kerstman zich voelt als hij terugkomt van zijn jaarlijkse ronde. Dit is een fantastisch gevoel.
    Rudolf roept, ik moet me haasten, of we worden gesnapt door het daglicht. We moeten nog even verder. Met een sok minder, zonder honingkoek en zonder krentenkoeken, maar met een ervaring rijker.
    De rest van de ronde verloopt als gesmeerd, vooral omdat ik mijn kruik flink heb aangesproken om een krop in mijn keel weg te spoelen.
    Als we uiteindelijk neerstrijken bij ons sneeuwhuis, staat mijn Kerstman me al op te wachten. Hij is ongerust, want we hebben een klein beetje vertraging. Hij helpt me om de rendieren uit te spannen, ze te verzorgen en te voeren, terwijl ik vertel over het gezin dat zo mooi ‘OOOOO’ kon zeggen. Even vrees ik ervoor dat hij kwaad zal worden, vermits ik wel een overtreding heb begaan. Maar dan worden zijn ogen kleine spleetjes en zie ik de rimpeltjes eromheen dansen. Hij trekt plagend mijn muts af en knijpt even in mijn wang.
    Ik weet, dat ik goed heb gedaan.

    Het Kerstvrouwtje

    Helpers altijd welkom! Contacteer één van onze admins voor meer info.

  2. De volgende 6 gebruikers bedanken compuchrisje voor deze nuttige post:

    Adnilleke (19 December 2009), Baloeke (18 December 2009), Obsessed (21 December 2009), peenif (19 December 2009), Phil O'Sophe (19 December 2009), Vincent (19 December 2009)

  3. #2
    Erelid   peenif's schermafbeelding
    Geregistreerd
    6 December 2005
    Locatie
    De mooiste stad van Vlaanderen : Brugge
    Berichten
    5.084
    Bedankjes
    26.621
    Bedankt
    15.012 keer in 5.620 posts
    Die kerst(vrouw)man doet alles goed, zeker wat jij hier doet, ik zeg 'OOOOO', merci CC'tje voor alles wat je hier doet, je mag wel ook mijn sokje vullen hoor maar 'k weet niet of je neusknijpers in je sleetje hebt liggen .

  4. De volgende gebruiker bedankt peenif voor deze nuttige post:

    compuchrisje (21 December 2009)

  5. #3
    Minatica Moderator   Obsessed's schermafbeelding
    Geregistreerd
    14 June 2005
    Locatie
    Hagenland
    Berichten
    3.177
    Bedankjes
    16.841
    Bedankt
    17.654 keer in 7.877 posts
    "... of hoe je met iets kleins iemand immens gelukkig kan maken."

    Bedankt Chrisje
    * NIL VOLENTIBUS ARDUUM *

  6. De volgende 2 gebruikers bedanken Obsessed voor deze nuttige post:

    compuchrisje (21 December 2009), peenif (21 December 2009)

Discussie informatie

Users Browsing this Thread

Momenteel bekijken 1 gebruikers deze discussie. (0 leden en 1 gasten)

Soortgelijke discussies

  1. De telemeter terug in dienst.
    Door Krikkie in forum Overige software
    Reacties: 8
    Laatste bericht: 31 October 2009, 10:49
  2. Kerstverhaal anno 2007l (mét copyright)
    Door compuchrisje in forum De Lounge
    Reacties: 29
    Laatste bericht: 3 January 2008, 23:41
  3. Windows weigert dienst .
    Door jekrussek in forum Windows
    Reacties: 4
    Laatste bericht: 24 July 2006, 22:49

Favorieten/bladwijzers

Favorieten/bladwijzers

Regels voor berichten

  • Je mag geen nieuwe discussies starten
  • Je mag niet reageren op berichten
  • Je mag geen bijlagen versturen
  • Je mag niet je berichten bewerken
  •