Goede vriend....

[compuchrisje]

Al van bij het eerste contact hadden we het gevoel elkaar al langer te kennen. Op één of andere manier dachten we hetzelfde. En als we niet van hetzelfde gedacht waren, hadden we toch nog respect voor elkaars mening. Wrevel heb ik nooit gekend bij jou, je was zo’n in- en in goed mens. Zo respectvol voor de medemens, zo liefdevol voor Elmo, het poesje dat je ooit aan je werkplaats vond. De enige die ook zou kunnen vertellen hoe veel je gaf om soms heel kleine dingen, om een mooie zonsondergang, een bloeiende bloem, de geur van rijpend koren, een babbel bij een kopje koffie, mét speculoos!

Je ging volledig op in een opdracht die je had aangenomen, het forum en jouw lessen, nee tips, voor fotografie.
Ik weet dat je al de foto’s van de leden opsloeg, van bij het prille begin. Dat je hun vorderingen volgde en hen aanmoedigde.
Dat je ook buiten die wereld iets betekende voor sommige van de leden, dat je hen hielp in moeilijke dagen.
Je kon zo goed meevoelen met het verdriet en de vreugde van anderen. Je begreep hen, want je had zelf ook geleden. Het deed je ook pijn, als er mensen waren die onbegrip en wrok bleven koesteren, dat er onenigheid was in jouw forum. Omdat je wist wat er belangrijk is in het leven, familie, vrienden.

Dàt was rijkdom in jouw ogen.
En je was rijk, want je had héél goede vrienden. Die je bijstonden toen het goed ging, maar dat ook bleven doen toen je ziek werd, begin dit jaar. Die je kwamen bezoeken, zaken voor je regelden, je was deden, je snoepjes brachten waar je zo op verlekkerd was. Die je moed kwamen inspreken in de moeilijke tijd die je nog te wachten stond.

Je hoopte zo erg op die éne beslissende ingreep die je zou moeten redden, maar helaas, het mocht niet zijn. Je hebt het moeten opgeven, die zware moeilijke strijd.

Tot je laatste dag kweet je je van taak, die je als een plicht beschouwde, maar dan ook met volle overtuiging.

Wij zijn je dankbaar, dat je er was, voor je poes, je familie, je vrienden.
Je was een prachtig mens en dat besef zal nu nog maar pas tot ons doordringen.
Jouw levensleuze: ‘Zeg nooit nooit’ had een diepere betekenis, die slechts enkelen kenden. Ik ben fier dat ik er één van was. Ik ga je missen, kameraad.

Onze Nostradamus is niet meer. Donderdagochtend 17 december is hij overleden in ziekenhuis De Mick in Brasschaat. Tien maanden lang heeft hij gevochten, maar het mocht niet baten.
In dit topic (klinkt zo vreemd nu) kunnen leden hun medeleven betuigen aan zijn zoon, schoondochter en kleindochtertje, en aan de vrienden waarvoor hij iets betekende.

compuchrisje