Ik werd 's morgens gedeprimeerd wakker,
omdat het mijn verjaardag was en ik dacht:
alweer een jaartje ouder.



Nadat ik me had gewassen en geschoren,
ging ik richting ontbijt met de gedachte
dat mijn vrouw me met een dikke kus zou feliciteren.



Aan tafel zat mijn vrouw zoals gewoonlijk
de krant te lezen en zei geen woord.



Ik schonk me zelf een kop koffie in en dacht
bij mezelf:
Ze is het vast vergeten, maar zo meteen
komen de kinderen en die zingen samen
'Happy Birthday' en komen met een leuk kadootje.



Genietend van de koffie wachtte ik op de kinderen.
Uiteindelijk kwamen de kinderen: Ook niet!



Op kantoor aangekomen begroette mijn
secretaresse me met een glimlach, feliciteerde
me met mijn verjaardag, gaf me een zoen
en haalde een kop koffie.
Ik begon me al een stuk beter te voelen...



Later in de morgen kwam mijn secretaresse
op mijn werkkamer en zei : Je bent jarig
vandaag, zullen we samen gaan lunchen?
Met de gedachte dat ik me dan nog beter
zou gaan voelen, zei ik: Dat is een goed idee,
waarom gaan we niet naar een leuk tentje
buiten de stad in plaats van de
gebruikelijke McDonalds.



Op weg terug naar kantoor zei mijn secretaresse
dat het vandaag niet druk was op kantoor
en ze stelde me voor om mee te gaan
naar haar flatje om nog wat te drinken.
Dat klonk goed, dacht ik en mijn humeur
begon aardig op te klaren.



Na een paar drankjes zei ze tegen mij:
Neem me niet kwalijk, ik wil even wat
makkelijks aantrekken, ik ben zo weer terug.
Wauw, dacht ik, en niet alleen mijn humeur
werd opgebeurd.



Na een paar minuten ging haar slaapkamer
open, ze kwam binnen met een grote
verjaardagstaart en in haar kielzog volgden
mijn vrouw en kinderen en een heleboel
vrienden en familie.

En ik....
had alleen mijn sokken nog aan!!!!!!

:wall: :wall:

Wat een flater, je sokken aanhouden!

Om fatsoenlijk te zijn had je toch ook een das moeten dragen :lol: