Van links naar rechts: de protagonist lightning, de tough guy snow en vanille
Het verhaal
Hoewel ik zal pogen zo weinig mogelijk te verklappen is het naargenoeg onmogelijk om niets prijs te geven, mogelijke spoilers zullen altijd aangegeven zijn.
Een kanttekening bij het verhaal is dat het soms wat warrig overkomt. Men is er blijkbaar van uit gegaan dat de speler een voorkennis heeft betreffende het Final Fantasy universum. Meermaals heb ik Wikipedia moeten raadplegen om een paar termen op te zoeken (“l’Cie” bijvoorbeeld). Maar eens voorbij die eerste belemmeringen komt er echt wat vaart in.
De kwaliteit van het verhaal is eigenlijk wat afhankelijk van uw eigen smaak, maar over het algemeen is het niveau zeer hoog, maar er zijn zaken die echt wel beter konden. Sommige personages worden gewoon midden in het verhaal gedropt en that’s it. Ook de Eidolons (de summons) zijn nogal vreemd opgenomen in het verhaal, blijkbaar manifesteert zo een gevecht zich als het personage een bepaalde karaktertrek of moreel dilemma ondergaat. Eens het gevecht voorbij is gaat men er eigenlijk niet verder op in hoe of wat er nu net gebeurd is. Ze komen nog wel een paar keer ten tonele in cutscenes maar daar blijft het ook bij.
Dat brengt ons bij een volgend aspect van het verhaal, de cutscsenes. Deze zijn talrijk aanwezig (de meeste kunnen wel overgeslagen worden) en doorgaans van een hoge kwaliteit en een hoge graad van actie of schoonheid voorzien. De ingame cutscenes zijn heel erg goed, maar waar de game echt in schijnt is de kwaliteit van de voorgerenderde filmpjes. On-ge-lo-fe-lijk is het enige gepaste woord dat ik kan bedenken, sommige zijn zelfs traanverwekkend mooi.
The only way is …. straight ahead.
U leest het goed, de game is 90 % lineair. En niet lineair op een ‘speelse’ manier, sommige stukken doen echt denken aan een potje space invaders. Niets mis mee natuurlijk maar daar spelen we geen Final Fantasy voor. Wanneer er toch eens een splitsing voorkomt gaat het ofwel om één doodlopende tak met wat vijanden/items in en de andere tak die je verder brengt, ofwel 2 korte wegen om op hetzelfde punt te komen. Het level design van sommige maps is echt ondermaats, waardoor je soms een déjà-vu gevoel krijgt.
Er zijn ook geen steden/dorpen te verkennen om voor wat afwisseling te zorgen. Geen shops, geen praatjes met de lokale bakker, geen troep wolven afmaken die de weekvoorraad van de lokale slager hebben binnengespeeld afmaken, …
Of dit nu een plus- of minpunt is moet u voor uzelf uitmaken, ik vind het in ieder geval nogal ondermaats gedaan.
Eens in hoofdstuk 11 is er wel de mogelijkheid om in een vrij groot gebied rond te lopen en wat side quests te ondernemen in de vorm van ‘hunts’: loop naar de steen, activeer hem, loop naar de vijand, battle en terug opnieuw. Veel is het niet, maar na 25 uur door een rechte tunnel te hebben gelopen voelt het als een hele verademing aan.