Gedichtje : Het spiegelglas

[Obsessed]

Er leefde eens heel lang geleden
een boertje werkzaam en tevreden
Van weelde was hij niet gewend
een spiegel had hij nooit gekend.

Eens toen hij aan het spitten was
vond hij een stukje spiegel glas,
Hij nam't in zijn vereelde hand
't zat onder't vuil en onder't zand.

Hij veegde't aan zijn broekspijp af
en keek er in, en stond toen paf.
Mijn vader zei hij, sapperloot
die is al vele jaren dood.

Mijn vader, och die goeie man
hij is het en hij kijkt me an.
Hoofdschuddend stak hij 't in z'n zak
bekeek het thuis op zijn gemak.

En hij begon te overleggen
wat zijn vrouw ervan zou zeggen,
Ze was wat bazig zijn Katrien
zou er om lachen misschien.

En omdat hij daar zo bang voor was
verborg hij 't onder zijn matras.
Maar telkens ging hij er weer heen
Mijn vader, zei hij dan tevreên .

Dat wekte argwaan bij z'n vrouw
die het hare er van weten wou,
En zodra hij weer de deur uit was
toen zocht en vond zij 't spiegelglas.

Wat moet hij daarmee, peinsde zij
er moet iets niet in orde zijn.
Zo wantrouwde zij haar goede Hein
Ze keerde 't om en keek
en raakte toen geheel van streek.

Daar heb je 't nou, ik dacht het wel
er is een andere vrouw in 't spel.
Mijn man, hij heeft geen hart in 't lijf
hoe houdt hij van zo'n lelijk wijf!!!!!

[Adnilleke]

Die ts goe !!

[compuchrisje]

Dat moet wel in de voorhistorie geweest zijn...